Szkoła jako hipermarket?

Wyobraźmy sobie nowoczesną szkołę, podobną do hipermakretu.

Na półkach ogromna liczba rzeczy do wyboru: pożytecznych (ozwiązujących codzienne trudności), estetycznych (oddziałujących na zmysły) czy ludycznych (dających czystą radość z używania).

Można brać to, co się przyda, lub to, co po prostu cieszy oczy. 

Można podchodzić, testować, sprawdzać w działaniu.

Wkładać, przymierzać, używać na próbę. 

Można zdecydować się na samodzielne składanie lub zamówić dostawę i montaż.

Obsługa uśmiechnięta i radosna - nienarzucająca nam własnego zdania, gotowa podpowiedzieć rozwiązania lub wskazać, jak samodzielnie możemy je znaleźć. Przy wejściu pyta: "czy mogę Ci w czymś pomóc?"

Nikt nikogo, do niczego nie zmusza. Co najwyżej inspiruje (reklamą), moblilizuje, zachęca. Po markecie chodzą motywatorzy z próbkami produktów. Oferują darmowe degustacje.

Ze sklepu można korzystać według wyznaczonych instrukcji (strzałek), lub iść na skróty - samodzielnie, własnym tempem i rytmem, według indywidualnych preferencji.

Wszyscy byliby zadowoleni. Wszyscy? No właśnie...

Wśród nas są tacy, dla których męczarnią chodzenie po wielkich halach.

Wolą zamawiać przez internet. 

I tacy, których drażni liczba produktów i zgiełk. 

Wolą małe osiedlowe sklepy, w których dobrze znają sprzedawcę. 

I tacy, którzy nie znajdują odpowiedniej oferty w markecie. 

Preferują sklepy specjalistyczne. 

I tacy, którzy po prostu nie lubią kupować. 

Mogą chodzić miesiąc w tych samych ciuchach.

Jesteśmy skomplikowani i różnorodni. 

Nie ma modelu idealnego dla wszystkich. 

Dlatego reformowanie szkoły jest takie trudne.

Tomasz Tokarz