Dystymia

Dużo mówi się dziś o depresji, a mniej o dystymii, choć raczej to ona de facto dotyka nastolatków. Jest trudniej rozpoznawalna.

W skrócie depresja (kliniczna) ma charakter ostry, gwałtowny, dość często występuje po ciężkim przeżyciu, niejednokrotnie można określić jakiejś jej bezpośrednie przyczyny. Można także wyróżnić jakiś jej początek...

Dystymia (nerwica depresyjna) jest łagodniejsza pod względem nasilenia objawów. Może trwać lata i nie mieć bezpośredniego źródła. Obniżony nastrój, myśli samobójcze, niskie poczcie wartości są tak długo w głowie danej osoby, że wydaje jej się, że ona po prostu taka jest. "Taka się już urodziłam".
Dystymia nie jest wiązana z poprzedzającymi wydarzeniami fizycznymi czy psychicznymi. Osoby chore normalnie wykonują swoje codzienne obowiązki, pracują uczą się. Wewnątrz jednak odczuwają bezsens życia, brak motywacji oraz celu w życiu.

Depresji trudno nie zauważyć otoczeniu.

Dystymia często pozostaje niezauważalna. W środku się kotłuje, ale na zewnątrz chory może udawać, że wszystko jest ok. Dlatego jest dużo ciężej ją zdiagnozować.

Tomasz Tokarz